نوحه جانسوز ام البنین برای سقای حرم/ عباس که رفت چهره حسین شكسته شد...

ارائه مطالب در مورد هر موضوعي

تبلیغات در سایت ما
تبلیغات در سایت ما تبلیغات در سایت ما

تبلیغات سایت

نوحه جانسوز ام البنین برای سقای حرم/ عباس که رفت چهره حسین شكسته شد...

نوحه جانسوز ام البنین برای سقای حرم/ عباس که رفت چهره حسین شكسته شد...

امّ البنین در كربلا نبود، در مدینه بود. در مدینه بود كه خبر به او رسید كه در حادثه كربلا قضایا به كجا ختم شد و هر چهار پسر تو شهید شدند.این بود كه این زن بزرگوار به قبرستان بقیع مى‌‏آمد و در آنجا براى فرزندان خودش نوحه سرایى مى‌‏كرد. نوشته‌‏اند اینقدر نوحه سرایى این زن دردناك بود كه هر كه مى‏‌آمد گریه مى‏‌كرد، حتى مروان حكم كه از دشمن ترین‏ دشمنان بود.

شهید آیت الله مرتضی مطهری: تقریباً یك سنتى است كه در تاسوعا ذكر خیرى از وجود مقدس ابوالفضل العبّاس (سلام اللَّه علیه) مى‌‏شود. مقام جناب ابوالفضل بسیار بالاست. ائمّه ما فرموده‏اند: «انَّ لِلْعَبّاسِ مَنْزِلَةً عِنْدَاللَّهِ یَغْبَطُهُ بِها جَمیعُ الشُّهَداءِ» عبّاس مقامى نزد خدا دارد كه همه شهدا غبطه مقام او را مى‏‌برند.

 متأسفانه تاریخ از زندگى آن بزرگوار اطلاعات زیادى نشان نداده؛ یعنى اگر كسى بخواهد كتابى در مورد زندگى ایشان بنویسد مطلب زیادى پیدا نمى‏‌كند. ولى مطلب زیاد به چه درد مى‏خورد؟

گاهى یك زندگى یك روزه یا دوروزه یا پنج روزه یك نفر كه ممكن است شرح آن بیش از پنج صفحه نباشد، آنچنان درخشان است كه امكان دارد به اندازه دهها كتاب ارزش آن شخص را ثابت كند، و جناب ابوالفضل العبّاس چنین شخصى بود.

در شب عاشورا اول كسى كه نسبت به اباعبداللَّه اعلام یارى كرد، همین برادر رشیدش ابوالفضل بود... آنچه كه در تاریخ مسلم است، ابوالفضل بسیار رشید، بسیار شجاع، بسیار دلیر، بلند قد و خوشرو و زیبا بود (وَ كانُ یُدْعى‏ قَمَرَ بنى هاشم) كه او را «ماه بنى هاشم» لقب داده بودند.

جن در قرآن

هر مسلمان معتقد، بر اساس آموزه هاي قرآن مجيد بايد تنها به وجود دو نوع انديشمند مادي در كل عالم هستي اعتقاد داشته باشد. اين دو نوع، يكي انسان است و ديگر ي جن. بنابراين اگر مسلماني معتقد به وجود موجودات فرازميني باشد، بايد باورداشته باشد كه فرازميني ها يا انسان اند و يا جن.

 

از آنجا كه قرآن كريم به اين موضوع اشاره دارد كه جن ها تا قبل از بعثت رسول اكرم(ص) به آسمان پروازمي كرده اند، پس در اين روزگار، نسبت دادن فرازميني ها به جن ها شايسته تر است؛ بويژه آنكه قرآن مي گويد:

 

ـ جن ها كارهاي شگفت انگيز و توانايي هاي شگرفي داشته و دارند،

 

ـ بر كارهاي بسيارسخت، همواره پيروز گشته اند،

 

ـ پيش از انسان آفريده شده اند.

 

متأسفانه دانشمندان مسلمان كه دربارة شناخت انسان در قرآن كتابهايي نگاشته اند، به اين مهم كمتر توجه كرده و به اهميت اين موضوع پي نبرده اند كه جن شناسي جداي از انسان شناسي نيست؛ و اصولاٌ اگر از ديدگاه انسان شناسي فرهنگي و باستان شناسي به اين موضوع بنگريم، درخواهيم يافت كه تا جن را نشناسيم انسان را نيز نخواهيم شناخت؛ زيرا آثار برجا مانده از جن ها و انسانها در طول تاريخ چندين هزار سالة آنان بر روي كرة زمين، چنان با يكديگر درآميخته و به هم گره خورده است كه تشخيص و تفكيك آنها از يكديگر، خود نيازمند ايجاد شاخة جديدي در دانش باستان شناسي است.

 

البته اگر دانشمندان بويژه باستان شناسان غيرمسلمان در اين زمينه به تفكر بنشينند و معتقد به موجودي انديشمند جداي از انسان شوند، بسياري از مشكلات و معضلات باستان شناسي و انسان شناسي آنان نيز حل خواهد شد؛ و از سردرگمي هايي كه پس از مشاهدة آثار عجيب بر روي زمين گريبانگير آنان مي شود نيز رهايي خواهنديافت؛ و باز اگر به كاوش و جست وجو پيرامون شناخت جن بپردازند(كه مسيحيان نيز بدان معتقدند) دربرنامه ريزي هاي خود براي آينده سازي انسان و دانستن سرنوشت آيندة نوع بشر، بيش از پيش كامياب خواهندشد.

سرانجام شمر، خولی، عمر بن سعد و ...

اسماء خارجه

از اشراف و ثروتمندان کوفه و از بزرگان قبیله «قیس» بود.
منابع تاریخی او را به عنوان فردی بانفوذ و طرفدار بنی امیه نشان می دهد تا جائیکه او را صریحا (اموی الهوی) می گفتند.
جایگاه خاصی در دربار خلفاء عصر خودش داشت و جزو مقربان درگاه و مردان دلیر و سخاوتمند عرب به شمار می رفت و غالبا به عنوان عامل والی شهر، در حوادث مداخله می کرده است. پدرش خارجة بن حصن، از قبیله «بنی فزاره»، بعد از غزوه تبوک با بزرگان آن قبیله به خدمت پیامبر اسلام آمد.
عمویش عینیة بن حصن از بزرگان و دلیران عرب که در دشمنی با پیامبر اسلام مشهور بود، اما در فتح مکه نزد پیغمبر آمد و اسلام آورد. دخترش هند، همسر عبیدالله بن زیاد شد که بعدا با بشر بن مروان و سپس با حجاج بن یوسف ثقفی ازدواج کرد و این سبب شهرت او گردید.
خود او نیز از بستگان مادری «حسن مثنی» که فرزند امام مجتبی و داماد امام حسین (ع) است، بود. سال تولدش را می توان با توجه به قرائن، حدود سال دوم هـ.ق، گفت ولی از وقایع زندگیش تا سال 51 هجری قمری، یادی در تاریخ نشده است.
سال 51 هـ.ق در زمان معاویه، اسماء به درخواست «زیاد» و همراهی چند نفر از بزرگان کوفه به فتنه انگیزی و دشمنی «حجر بن عدی» (حجربن عدی از یاران باوفای علی بن ابیطالب (ع) بود که به دستور معاویه به همراه فرزند و یارانش به شهادت رسیدند) با خلیفه و حتی به کفر او گواهی داد و این موضوع در شهادت حجر و یارانش بدست معاویه دستاویز مؤثری داد.